Rosyjski atak na Polskę: gdy agresor przekracza czerwoną linię

W nocy z 9 na 10 września 2025 roku Rosja przekroczyła czerwoną linię oddzielającą ukraińską tragedię od ogólnoeuropejskiej katastrofy. Masowe naruszenie polskiej przestrzeni powietrznej przez rosyjskie drony nie było zwykłą „pomyłką techniczną” ani „awarią nawigacji”, jak będą to tłumaczyć kremlowscy propagandyści. Był to świadomy akt agresji wobec członka NATO – pierwszy bezpośredni atak rosyjskiego reżimu na terytorium Sojuszu od początku pełnoskalowej wojny przeciwko Ukrainie.

Skali tej prowokacji trudno przecenić. Ponad 14 rosyjskich dronów „Szahed” wielokrotnie naruszyło polską przestrzeń powietrzną, przelatując nad co najmniej trzema województwami – podlaskim, mazowieckim i lubelskim. Nie była to incydentalna „pomyłka”, lecz systematyczna operacja testująca gotowość NATO do obrony własnych członków. Każdy z tych dronów niósł nie tylko ładunek wybuchowy, ale także polityczny komunikat: Putin sprawdza, jak daleko może się posunąć, zanim świat demokratyczny odpowie mu zdecydowanie.

Reakcja polskich władz była szybka i adekwatna. Poderwano polskie i sojusznicze siły obrony powietrznej, część dronów została zestrzelona, zwołano nadzwyczajne posiedzenie rządu, rozpoczęto koordynację działań z sekretarzem generalnym NATO. Warszawa słusznie określiła ten atak mianem „aktu agresji”, nie bagatelizując powagi sytuacji. Sam jednak fakt, że rosyjskie UAV-y zdołały przelecieć nad polskim terytorium i wyrządzić szkody materialne, pokazuje słabość obecnego systemu obrony.

Szczególnie symboliczny był incydent w miejscowości Wyryki, gdzie fragmenty rosyjskiego drona uszkodziły dach domu i samochód. To już nie abstrakcyjne zagrożenie geopolityczne, lecz konkretna szkoda wyrządzona konkretnej polskiej rodzinie na polskiej ziemi. Każdy Polak musi sobie uświadomić: to, co od trzech i pół roku dzieje się w ukraińskich miastach i wsiach, może teraz wydarzyć się także w Polsce.

Czasowe wstrzymanie pracy czterech polskich lotnisk – w tym warszawskiego Chopina oraz strategicznego hubu w Rzeszowie – pokazuje, jak wrażliwa jest infrastruktura krytyczna nawet państw zaplecza NATO. Rzeszów, będący kluczowym punktem logistycznym dla wojskowo-humanitarnej pomocy dla Ukrainy, znalazł się pod bezpośrednim zagrożeniem rosyjskich uderzeń. To nie przypadek – to celowa próba Moskwy utrudnienia zachodniego wsparcia dla Ukrainy.

Najbardziej niepokojący aspekt tego ataku polega na tym, że stwarza on precedens do uruchomienia artykułów 4 i 5 Traktatu Północnoatlantyckiego. Choć mechanizmy obrony zbiorowej nie zostały jeszcze formalnie uruchomione, samo naruszenie przestrzeni powietrznej członka Sojuszu przez rosyjskie środki wojskowe stanowi wystarczającą podstawę do takiego kroku. Putin doskonale to rozumie i świadomie testuje determinację NATO w obronie jego członków.

Ta prowokacja nie jest odosobniona. W poprzednich dniach Polska już odnotowała upadki rosyjskich dronów w pobliżu granicy, co świadczy o systematycznym charakterze tych naruszeń. Kreml stopniowo podnosi stawkę, sprawdzając reakcję Zachodu na każdą kolejną eskalację. Dziś są to UAV-y nad województwem lubelskim, jutro mogą to być rakietowe ataki na polskie miasta.

Szczególnie cyniczna jest rola Chin w tych wydarzeniach. Pekin, formalnie dystansując się od rosyjskiej agresji, w rzeczywistości jest współwinny każdej rosyjskiej zbrodni. Chińskie mikroczipy i komponenty w rosyjskich dronach, które zaatakowały Polskę, chińskie technologie w rosyjskim przemyśle zbrojeniowym, chińskie wsparcie dyplomatyczne dla reżimu Putina – wszystko to czyni Xi Jinpinga nie mniejszym wrogiem europejskiego bezpieczeństwa niż sam Putin.

Co więcej, możliwe, że atak na Polskę został wcześniej uzgodniony z chińskim kierownictwem jako część wspólnej strategii testowania determinacji Zachodu. Parada w Pekinie z udziałem Putina i Kim Dzong Una, a teraz bezpośredni atak na członka NATO – to skoordynowane kroki jednej antyzachodniej koalicji.

Strategia Kremla w tej prowokacji jest w pełni przejrzysta. Putin próbuje sztucznie podnieść stawkę przed ewentualnymi „rozmowami pokojowymi”, tworząc atmosferę stałego zagrożenia dla europejskich stolic. Logika jest prosta: jeśli Zachód zobaczy realne ryzyko wciągnięcia w bezpośredni konflikt z Rosją, tym chętniej zgodzi się na ustępstwa w imię „utrzymania pokoju”.

To klasyczny kremlowski szantaż: najpierw stworzyć problem, a potem zaproponować „rozwiązanie” w zamian za złagodzenie sankcji i uznanie okupowanych terytoriów ukraińskich. Każdy „nalot” rosyjskich UAV-ów na polską przestrzeń powietrzną nie jest błędem, lecz elementem handlowej strategii, w której ryzyko militarne zamienia się w instrument dyplomatyczny.

Putin jednak głęboko się myli, jeśli uważa, że Polacy zapomnieli lekcje historii. Polska aż nazbyt dobrze zna cenę ustępstw wobec agresorów. Pakt Ribbentrop-Mołotow, wrzesień 1939 roku, powojenna okupacja sowiecka – to wszystko część polskiej pamięci narodowej. Współczesna Polska nie powtórzy błędów przeszłości i nie pozwoli rosyjskiemu imperium ponownie dyktować warunków Europie.

Amerykańscy i europejscy politycy słusznie traktują nocny atak rosyjskich UAV-ów na Polskę jako „akt agresji”, a nawet „akt wojny”. To wymaga nie symbolicznych oświadczeń, lecz konkretnych działań. Przede wszystkim konieczne jest radykalne wzmocnienie sankcji wobec rosyjskiego przemysłu zbrojeniowego i jego zagranicznych dostawców. Każdy mikroczip, każdy moduł nawigacyjny, każdy komponent do rosyjskich dronów musi stać się dla Kremla niedostępny.

Równocześnie incydent ten ostatecznie potwierdza słuszność kursu maksymalnego wsparcia dla Ukrainy. Zestrzelone „Szahedy” nad Lwowem to o jeden problem mniej dla polskiego nieba. Każda ukraińska wyrzutnia, każdy przekazany Ukrainie system obrony przeciwlotniczej nie tylko ratuje życie Ukraińców, ale także chroni polskie miasta. Ukraina dziś stoi na pierwszej linii obrony całej Europy, a jej osłabienie oznacza przeniesienie wojny na polskie i inne europejskie terytoria.

Dla polskiego społeczeństwa ten atak musi stać się momentem ostatecznego przebudzenia. Ci politycy i eksperci, którzy dotąd wzywali do „kompromisów” z Rosją, do ograniczenia wsparcia dla Ukrainy w imię „normalizacji stosunków”, muszą zrozumieć: kompromisu z agresorem nie ma. Istnieje tylko kapitulacja albo zwycięstwo. Rosyjskie drony nad polskimi wioskami to rezultat trzech i pół roku połowicznych decyzji i złudzeń o możliwości „dogadania się” z Putinem.

Polska dziś znalazła się na rozdrożu. Można próbować „nie prowokować” Rosji, licząc, że agresor zatrzyma się na Ukrainie. Albo można przyjąć prostą prawdę: dopóki reżim Putina istnieje, żadne państwo europejskie nie może czuć się bezpieczne. Jedynym sposobem zapewnienia bezpieczeństwa Polski jest pomóc Ukrainie pokonać rosyjskiego agresora.

Nocny atak rosyjskich UAV-ów na Polskę musi stać się punktem zwrotnym dla całego NATO. Sojusz został stworzony właśnie na takie sytuacje – gdy jeden z jego członków staje się celem bezpośredniego ataku. Jeśli NATO nie znajdzie adekwatnej odpowiedzi na tę prowokację, Putin odbierze to jako zachętę do dalszej eskalacji.

Historia nie wybacza słabości wobec agresora. W latach 30. XX wieku próby „uspokojenia” Hitlera doprowadziły do II wojny światowej. Dziś próby „nie prowokowania” Putina prowadzą do tego samego. Rosyjskie drony nad polskimi wioskami to ostateczne ostrzeżenie. Następnym razem mogą to być rakiety nad polskimi miastami.

Polska musi dokonać wyboru: albo stanie się kolejnym frontem rosyjskiej agresji, albo pomoże Ukrainie ostatecznie zatrzymać rosyjskie imperium. Innej drogi nie ma. A czas na ten wybór kończy się z każdym dniem, z każdym rosyjskim dronem w polskim niebie.

Karyna Koshel