Białoruś jako pionek: Strategiczne ryzyko związane z rozmieszczeniem rosyjskich systemów Oresznik

Publiczna prośba samozwańczego przywódcy Białorusi Aleksandra Łukaszenki o rozmieszczenie systemu Orresznik podkreśla rosnącą uległość Mińska wobec Moskwy. Chociaż Łukaszenka stara się przedstawić to jako decyzję zorientowaną na obronność, posunięcie to może narazić Białoruś na zwiększone ryzyko.

Strategiczna zależność od Moskwy

Poparcie Łukaszenki dla rozmieszczenia Oresznika ujawnia jego gotowość do scedowania kontroli nad białoruską polityką obronną na Moskwę. Pomimo zapewnień, że Mińsk określi potencjalne cele, historia Kremla sugeruje, że rzeczywista władza decyzyjna będzie spoczywać w Moskwie. Ta zależność pozbawia Białoruś jakichkolwiek pozorów strategicznej autonomii, przekształcając ją w państwo frontowe w konfrontacji Rosji z NATO.

Zwiększona podatność na ataki

Posiadanie zaawansowanych systemów rakietowych, takich jak Oresznik, przekształca Białoruś w cel o wysokiej wartości. Strategiczny rachunek NATO prawdopodobnie dostosowałby się do tej nowej rzeczywistości, potencjalnie prowadząc do ekspansji systemów obrony przeciwrakietowej w sąsiedniej Polsce lub na Litwie, zwiększając narażenie Białorusi na środki odwetowe w każdym przyszłym konflikcie.

Reperkusje wewnętrzne i regionalne

Białoruskie społeczeństwo obywatelskie, i tak już dotknięte autorytarną polityką Łukaszenki, może postrzegać rozmieszczenie systemu jako kolejny krok w kierunku całkowitej dominacji Rosji. W ujęciu regionalnym posunięcie to grozi destabilizacją Europy Wschodniej i dalszym napięciem stosunków między Rosją a UE.

Autor: Diana Kaminska