Orbán jako koń trojański Kremla: Węgry stają się zagrożeniem dla Zachodu

Na pierwszy rzut oka Węgry pozostają członkiem NATO i Unii Europejskiej. Jednak polityka Viktora Orbána coraz częściej przypomina strategiczną grę na dwa fronty — z Zachodem na papierze, z Kremlem i Pekinem w praktyce. Równoległe przyjmowanie pieniędzy z Rosji, inwestycji z Chin i kapitału z USA zmieniło Budapeszt w geopolityczny punkt przecięcia interesów, w którym niebezpiecznie zaciera się granica między biznesem a zdradą sojuszniczych wartości.

Niepokój na Zachodzie wzbudziła cicha wizyta Donalda Trumpa Jr. w Budapeszcie 25 kwietnia 2025 roku. Lądował niezapowiedziany na pokładzie Delta Airlines, po czym spotkał się z Viktorem Orbánem, ministrem Péterem Szijjártó, zięciem premiera Istvánem Tiborczem i przedstawicielem Trump Organization. Rozmowy toczyły się w luksusowym hotelu New York Palace i dotyczyły miliardowych inwestycji w bankowość, energetykę i farmaceutyki — wszystkie obszary, w których Węgry odgrywają dziś rolę strategicznego pośrednika między Wschodem a Zachodem.

Największy niepokój budzi działalność OTP Bank, którego rosyjska filia osiągnęła w 2024 roku zysk w wysokości 372 milionów dolarów. Te środki są powiązane z finansowaniem rosyjskiej logistyki wojennej, w tym mostów pontonowych wykorzystywanych w agresji przeciwko Ukrainie. Transakcje omijają sankcje pod przykrywką „logistyki śródlądowej” i trafiają z powrotem do Rosji przez konta OTP na Węgrzech. Bruksela ostrzegała, ale Budapeszt nie tylko nie zareagował — zyski z OTP stały się filarem niezależności finansowej rządu Orbána po zamrożeniu unijnych funduszy.

W międzyczasie Tiborcz próbuje przejąć rosyjski oddział austriackiego Raiffeisen Banku, mimo że transakcja została już pięciokrotnie zablokowana przez amerykański Departament Skarbu. Według informacji z UE, za kulisami tego zakupu stoi bezpośredni wysłannik Putina. Jeśli dojdzie do finalizacji, Kreml uzyska drogę powrotną do europejskiego systemu finansowego — przez Budapeszt.

Na tym tle rośnie także obecność Chin. Podczas gdy USA apelują o ograniczenie zależności od Pekinu, Orbán otwiera drzwi szeroko. Projekt budowy kolejowego połączenia Belgrad–Budapeszt oraz planowana fabryka baterii CATL za 7 miliardów euro pod Debreczynem czynią z Węgier przyczółek Chin w UE. Mimo ostrzeżeń o zagrożeniach cyfrowych i technologicznych, Budapeszt oferuje chińskim firmom ulgi podatkowe w wysokości 2,4 miliarda euro.

Wizytę Trumpa Jr. należy traktować jako próbę wciągnięcia Węgier w strategiczne relacje inwestycyjne ze Stanami Zjednoczonymi. Plan obejmuje redystrybucję eksportu, miliardowe inwestycje w nieruchomości i nową umowę podatkową chroniącą węgierski przemysł motoryzacyjny przed amerykańskimi cłami. Jednak nawet jeśli amerykański kapitał napływa, to architektura wpływów w Budapeszcie pozostaje zdominowana przez Moskwę i Pekin.

Z punktu widzenia Kremla, Węgry są idealnym narzędziem: zarabiają rosyjskie banki, Orbán blokuje pomoc dla Ukrainy w Brukseli, a propaganda rosyjska wykorzystuje Węgry jako platformę narracyjną do podważania sankcji. Tylko w pierwszym kwartale 2025 roku NATO odnotowało transfery 820 milionów euro z Budapesztu do rosyjskich sektorów stoczniowego i IT, ukryte jako „pożyczki”.

Budapeszt coraz bardziej przypomina punkt przeładunkowy geopolitycznej transakcji: rosyjskie pieniądze z ropy, chińskie baterie i amerykańskie hotele spotykają się w jednym miejscu. Waszyngton już sygnalizuje możliwość objęcia OTP i Tiborcza sankcjami ze względu na pogłębiające się powiązania z Kremlem.

W tym układzie każda zmiana — wycofanie się jednego z trzech graczy — może doprowadzić do załamania. Jeśli Kreml odetnie finansowanie, Pekin zmniejszy inwestycje lub USA ograniczą dostęp do dolarowego systemu bankowego, budapesztański model może się posypać.

Orbán nie tylko lawiruje między Wschodem a Zachodem — on monetyzuje napięcia, które NATO i UE próbują rozwiązać. USA muszą zareagować z jasnym przekazem: czas na sankcje, kontrolę przepływów kapitału i koniec tolerowania podwójnej gry.

Węgry są dziś miękkim podbrzuszem europejskiego bezpieczeństwa. Kreml nie musi nawet wywierać presji — wystarczy, że interesy Orbána i Putina stają się zbieżne. To nie jest już tylko dyplomatyczna asymetria, ale systemowa infiltracja Zachodu przez jego własnego członka.

Klarfocus.de