Rosyjsko-białoruskie ćwiczenia wojskowe “Związkowa Stanowczość – 2022”: czy w Polsce jest się czego obawiać?

Rosja i Białoruś rozpoczęły 10 lutego 2022 roku 10-dniowe wspólne ćwiczenia wojskowe, które budzą spore obawy dotyczące rosnącego nagromadzenia wojsk rosyjskich na granicach Ukrainy, a także zmartwienia związane z agresywnymi planami Władimira Putina wobec krajów Europy Zachodniej, w tym Polski. 

Skąd płyną te obawy? Przede wszystkim z samego pomysłu na te ćwiczenia, który w opinii wielu europejskich ekspertów przedstawia się jako bardzo agresywny. Rosja poinformowała, że podstawowym celem rosyjsko-białoruskich ćwiczeń, które zostały nazwane “Związkowa Stanowczość – 2022” jest “wypracowywanie zadań powstrzymywania i odpierania agresji zewnętrznej podczas prowadzenia operacji obronnej, a także przeciwdziałanie terroryzmowi i ochrona interesów Państwa Związkowego”.

Jak podczas poprzednich ćwiczeń, nie ma żadnej mowy o agresywnych planach Białorusi lub jej wschodniej sąsiadki. Odwrotnie – obydwa kraje przygotowują się do obrony. Pojawia się więc logiczne pytanie: przed kim tak naprawdę zamierzają się bronić, jeśli żaden z otaczających krajów nie wykazuje agresywnych planów lub tym bardziej zamiarów? Jednocześnie rosyjscy politycy dość śmiało wypowiadają się o swoich “historycznych” prawach do Ukrainy i krajów bałtyckich, a nawet do ziem Polski. Sam W. Putin nie ukrywa swojego marzenia o odnowieniu byłej mocy ZSRR i Imperium Rosyjskiego, co więcej – właśnie siebie widzi jako przywódcę tego wymarzonego “nadpaństwa”.

Idąc dalej jest jeszcze bardziej ciekawie: przeciwnikami podczas ćwiczeń są trzy wymyślone kraje (“Niaris”, “Pomoria” i “Kłopia”), które utworzyły koalicję i kontrolują kilka organizacji terrorystycznych realizujących ataki na ziemie Rosji i Białorusi. Co może ukrywać się za tymi nazwami? Niestety, najprawdopodobniej nie fantazje organizatorów ćwiczeń, ale prawdziwe regiony, które znajdziemy na mapie Europy. Słowo „Niaris” na Litwie odnosi się do rzeki Wilii. „Pomorie” brzmi bardzo podobnie do Pomorze, a tu już łatwo dokonać asocjacji z polskim wybrzeżem Bałtyku. Ponadto Wilia na mapie ćwiczeń znajduje się tuż na północnym zachodzie od Białorusi (tam, gdzie faktycznie leży Litwa), a Pomoria na zachodzie (tam, gdzie znajduje się Polska). Kraj “Kłopia” jest narysowany na mapie na południe i południowy zachód od Białorusi – do 1939 roku teren ten był również częścią Polski. Jeszcze więcej geograficznych skojarzeń pojawia się, kiedy dowiadujemy się, jakie wymyślone państwo jest partnerem “zachodniej koalicji” – nazywa się ono “Dnieprowia” i łatwo jest się domyśleć, że chodzi o Ukrainę. 

Geograficzne skojarzenia nie są jedynym problemem rosyjsko-białoruskich ćwiczeń, gdyż tego typu wydarzenia odbywają się ostatnio co roku. Jednak “Związkowa Stanowczość” pod wieloma względami jest zjawiskiem wyjątkowym. Z reguły manewry odbywają się wczesną jesienią i są ogłaszane z ponad półrocznym wyprzedzeniem. Obecne stały się jawne dopiero na krótko przed startem. 

Oczekuje się, że w ćwiczeniach z Białorusią weźmie udział około 30 tys. rosyjskich żołnierzy. Choć zdaniem ekspertów nie przerodzą się one w bezpośrednią agresję militarną na Ukrainę, a tym bardziej na kraje UE, to ich utrzymywanie jest sygnałem politycznym wysłanym przez W. Putina. Ten sygnał jest sygnałem zastraszenia. Dla Polski istnieje jeszcze jedno niebezpieczeństwo – możliwość, że po zakończeniu ćwiczeń wojska rosyjskie nie opuszczą Białorusi, lecz będą stacjonować na jej zachodniej granicy, co podnosi napięcie w polityce międzynarodowej.

Poczucia spokoju nie dodają także słowa Aleksandra Łukaszenki, którego zdaniem ćwiczenia powinny pomóc rosyjskim i białoruskim żołnierzom przygotować się do możliwej wojny z siłami państw bałtyckich, Polski i Ukrainy. W obliczu napięcia sytuacji na granicy ukraińsko-rosyjskiej to wszystko brzmi bardzo stresująco. 

Polskie kręgi polityczne na razie nie wypowiadają się otwarcie o obawach, które wzbudzają wspólne rosyjsko-białoruskie ćwiczenia, chociaż dobrze rozumieją zarówno ich kluczowe zadania, jak i płynące z nich niebezpieczeństwa. Nic więc dziwnego w tym, że w ostatnich tygodniach Ministerstwo Spraw Zagranicznych zaktywizował swoją działalność dążąc zarówno do wzmocnienia już nawiązanych partnerstw wojenno-politycznych, jak i zbudowania nowych, o czym świadczy chociażby nawiązanie partnerstwa polsko-brytyjsko-ukraińskiego, mającego na celu rozwój współpracy gospodarczej oraz zapewnienie bezpieczeństwa jej uczestników. 

Autor: Daria Semenyuk

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com